In het vorige deel, Denken aan vrijdag, verloor Karlson, vriend van Frieda Klein bijna zijn baan. Dankzij het ingrijpen van Walter Levin, op verzoek van Frieda, gebeurde dit niet. Nu komt Levin bij Frieda terug voor een verzoek van zijn kant. In een psychiatrische kliniek zit al 13 jaar Hannah Docherty opgesloten omdat ze haar familie heeft vermoord. Er was een overvloed aan bewijs tegen haar, waaronder bebloede kleren. Levin wil graag dat Frieda deze vrouw bezoekt en onderzoekt in hoeverre Hannah gek en/of schuldig is. Het lukt Frieda nauwelijks om in contact te komen met de vrouw omdat ze zwaar beschadigd is door langdurige verblijven in de isoleercel. Ze raakt er hoe langer hoe meer van overtuigd dat wellicht iemand anders dan Hannah de moorden heeft gepleegd. Net als in voorgaande delen blijft Frieda stug doorgaan met haar onderzoek, op zoek naar de waarheid, ondanks alle tegenwerkingen.
In Als het zaterdag wordt is het huis van Frieda niet de veilige haven die ze nodig heeft. Het lijkt alsof er dingen zijn verschoven en of er iemand aan haar spullen heeft gezeten en veroorzaakt een niet-pluis gevoel zowel bij Frieda als de lezer, die na het lezen van de vorige delen al een angstig vermoeden heeft wie de veroorzaker hiervan zou kunnen zijn.
In tegenstelling tot in vorige delen heb je in dit deel niet het gevoel Frieda beter te leren kennen of een nog onbekende kant van haar te ontdekken. Ze is weer de oude vertrouwde afstandelijke vrouw die zich als een pitbull vastbijt in een zaak en niet rust tot het helemaal is uitgeplozen. Het is moeilijk te zeggen of ze sympathiek is of niet. De ene helft van de personages loopt met haar weg en de andere helft heeft een hekel aan haar vanwege haar eigengereidheid en omdat ze zich van niets en niemand wat aantrekt. Voor het verhaal en de serie is zo’n uitgesproken personage alleen maar goed, want dit zorgt voor veel dynamiek en interessante interactie.
De plot is zoals je mag verwachten van Nicci French goed opgebouwd, onvoorspelbaar en voorzien van de nodige wendingen waarbij je geregeld op het verkeerde been wordt gezet.
Na zes delen is het moeilijk om niet van Josep te houden. Het is een zorgzame lieve man, die door het vuur zou gaan voor Frieda en hun vrienden. De vrouw die hij had in Polen in inmiddels een nieuw leven begonnen hun zonen en een nieuwe man. Deze keer geen hoofdrollen voor Frieda’s zus Olivia en haar dochter Chloe.
In mijn recensie over Donderdagskinderen schreef ik dat deze serie in feite als één boek te beschouwen is, vanwege het doorlopende verhaal. Alle delen uit de serie zijn van hoog niveau en stuk voor stuk goed geschreven. De verhalen zijn beter dan de laatste standalones van Nicci French.
Opvallend is de belangrijke rol voor de stad Londen. Frieda wandelt ’s nachts heel wat af door de verlaten straten van Londen. In dit deel regent het opvallend vaak. Er wordt vele warme baden genomen en bekers warme chocolademelk gedronken. Tegen het einde is een lichte ergernis over deze voortdurende herhalingen niet te onderdrukken.
Zoals te verwachten valt eindigt het zesde deel met een prachtige cliffhanger die doet uitkijken naar het zevende en laatste deel.